Nog altijd is Hekman daar verbaasd over. ‘Je staat na zo’n gesprek buiten en denkt: Wie ben ik als ouder? Waarom moet ik dat uitleggen? Ik ben geen deskundige. Waarom is die kennis niet op school aanwezig? Uiteraard hebben leerkrachten in algemene zin verstand van autisme, maar elk kind is anders.’
Gewillig oor
Het bleek voor Hekman het begin te zijn van vele tijdrovende gesprekken met de schooldirecteur en allerlei instanties. Hij vond een gewillig oor, want ook de school zelf was bezig na te denken over hoe hulp en onderwijs beter met elkaar konden samenwerken. Na 2 jaar experimenteren en praten, heeft de school een projectplan liggen waarin nauwe samenwerking tussen school, hulpverlening én ouders centraal staat.
Systeem aanpakken
Hekman: ‘Het oude systeem is raar. Je hebt een kind dat in de klas niet goed meedraait. Die haal je – kort gezegd – uit de klas, neemt hem mee naar een hulpverleningsinstelling en na de behandeling zet je hem weer terug in de klas. Gevolg is dat zowel de leerling als de leerkracht in oude patronen terugvallen. Waarom niet de hulpverlening de school inhalen? Dan kun je het hele systeem aanpakken. Kind, leerkracht en medeleerlingen. En dat in samenspraak met de ouders.’
‘Als er iets gebeurt, ben je als hulpverlener ter plekke’
‘Al die mensen met al die kennis, dat levert soms heel verrassende dingen op’
Veranderen
Toch is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Alle regelgeving is er nog niet op ingericht dat hulpverleners vanuit de school hun werk doen. En ook mensen moeten zelf willen veranderen. ‘De één krijg je makkelijker mee dan de ander’, zegt Hekman. ‘Sommige leerkrachten werken al tientallen jaren op een bepaalde manier. Dan is het moeilijk om met andere ogen naar je werk te kijken of te accepteren dat hulpverleners of ouders het soms beter weten dan jij als leerkracht.’
Geluisterd
In zogenaamde Communities of Practice hebben mensen met allerlei achtergronden om de tafel gezeten om ervaringen en wensen te bespreken.
Dat was heel leerzaam volgens Hekman. ‘Er zaten ouders, mensen vanuit de school, de hulpverlening, de gemeente en de hogeschool, allemaal samen. Al die mensen met al die kennis, dat levert soms heel verrassende dingen op. Hier bij De Brug hebben we het echt met zijn allen gedaan. En is er goed naar ouders geluisterd. Dat is mooi.’
Schroom
Tijdens het bezoek van de roadshow aan SBO De Brug vertelde Gert Hekman over zijn ervaringen met de hulp voor zijn zoon. Hij deed dat echter met enige schroom. ‘Als er beter naar ouders geluisterd werd, zou iedereen dit verhaal al lang moeten kennen. Aan de andere kant is het ook heel positief dat er eindelijk echt zaken veranderen. Daar doe ik het voor.’
DAGVERSLAG:
De Roadshow
SBO DE BRUG:
‘Wie ben ik als ouder?’
DE RIETLANDEN:
Gezamenlijke, maar
gescheiden verantwoordelijkheid
DE WATERTUIN:
‘Je ziet de kinderen blijer worden’